பசி போக்கும் ஆன்மீக இறைத்தன்மை

 ஆன்மீகத் தத்துவ விளக்கம்

"பசியினால் தொடங்கும் ஒரு ஆன்மிகப் பயணம்"

உலகில் பிறவியென்றால், உடம்புக்கு பசி தவிர்க்க முடியாத ஒன்று.

ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் மனத்திற்கு பசி ஏற்படுகிறது – அன்புக்காக, பரிவுக்காக, அர்த்தமான வாழ்க்கைக்காக.

ஒருவன் பசியோடு பிறக்கிறான் – அது உணவுக்காக.

ஆனாலும் அவன் வளர வளர, உணவுப் பசியை விட உணர்வுப் பசி, தன் பிறவியின் அர்த்தம், இறைவன் அருளின் தேடல் என்பதை உணருகிறான்.

அந்த பசியே ஒரு ஆன்மீகக் காந்தம் போல் அவனை உயர்த்துகிறது.

முதல் நிலை: உடல் பசி – அவமானம் மற்றும் போராட்டம்

பசி அவனைத் தாழ்த்தியது. ஒருவன் பசிக்கக் கிடைத்த உணவு ஒரு தானம்;

அதையே தினமும் தேடிக் கிடைக்கும் போது,

அவன் உணர்ந்தது – "நானே எப்போதும் பெறுகிறவன். கொடுக்க முடியாதவனாக இருக்கக்கூடாது".

இங்கே தான் தத்துவம் பிறக்கிறது:

பசிக்கின்ற போது உணவு தேடுவது இயல்பு. ஆனால், உணவாக இருப்பதே தெய்வீகம்.

இரண்டாம் நிலை: பரிவின் பசி – பிறருக்கு உணவாக மாறும் தருணம்

அவன் தன்னுடைய பசியை தீர்த்தவுடன், பிறரின் பசியையும் உணர்கிறான்.

இது தான் ஒரு ஆன்மாவின் “பரிபக்குவம்” –

தன்னை விட்டுப் பிறரை உணர்தல், நசித்துவைத்தல், ஈகையின் மகத்துவம்.

இது கருணையின் ஆரம்பம்.

கருணை என்பது இறைவனின் முதன்மை அறம்.

யாரை வேண்டுமானாலும் வலிமையால் வெல்லலாம்,

ஆனால் ஒரு பசியானவனை உணவளித்தால் – அவர் மனதில் நீயே இறைவனாக மாறுகிறாய்.

மூன்றாம் நிலை: உலகம் அவனைத் திரும்பிப் பார்க்கும் – ஆன்மீகக் கட்டமைப்பு

அவன் உருவாக்கிய உணவகம் ஒரு பரிகார தலம் போல மாறியது.

அங்கே பசியும் தீரும், மனத்துயரமும் விலகும்.

அவனின் உள்ளார்ந்த ஈகம், இறைவனின் கரமாக மாறுகிறது.

இறைவன் நேரில் வந்து உதவமாட்டார். ஆனால், அந்த பசிக்கு உணவு வைக்கும் கை, இறைவனின் கரமே.

முடிவில்: யாருமில்லாதவன்... இறைவனாக நினைக்கப்படுகிறான்

யாருமில்லாதவன்… இன்று அனைவராலும் “அம்மா சாமி” என அழைக்கப்படுகிறான்.

ஏனெனில், அவர் ஈரமான கண்களில் இறைவனின் அருளை பார்த்தவர்கள் அதிகம்.

இது தான் பிறவியின் உன்னத நோக்கம்:

“தன்னுடைய பசியை தீர்த்து, பிறரின் பசியையும் தீர்க்கத் தன்னை இறைவனின் கரமாக மாற்றிக் கொள்வது.”

சாராம்சம்:

பசி என்பது ஒரு வாயில் – ஆன்மீக ஜென்மத்துக்குள் நுழையும் கதவு.

உணவளிக்கும் கருணை – இறையருளின் வெளிப்பாடு.

யாரும் இல்லாதவன் – பிறரின் பசியைக் கேட்டவுடன், இறைவனுடைய பகவத்கீதையின் செயல் களத்தில் உள்ள ஓர் அர்ஜுனனாக மாறுகிறான்

"அன்னதானம் பரம் தானம்

ஞானதானம் அதற்கும் மேல்,

அந்நிய பசியைத் தீர்த்திடுவோர்

ஆனந்தம் அளிக்கும் தெய்வமே"

ஆழமான ஆன்மீக விளக்கம்:

“அன்னதானம் பரம் தானம்” 

உணவுக்கான தானம், மனித வாழ்வின் அடிப்படை தேவையை நிறைவேற்றுவதாகும்.

பசி என்பது உயிரின் முதல் அழுகுரல்.

அதைத் தீர்க்கும் செயல், வாழ்வின் அடித்தள பரிதாபத்தை நீக்கும்.

பசிக்கின்ற மனிதனிடம் உணவு தருவது – இறைவனை நேரில் பூஜிக்கின்றதைவிட உயர்ந்த செயலாகும்.

“ஞானதானம் அதற்கும் மேல்” –

உணவின் பசியைக் கேட்டவுடன், அறிவு, நற்பண்புகள், பரிவு போன்ற உள்மையத்தையும் நாம் வளர்க்க வேண்டும்.

ஞானம் – ஒருவனின் கர்மத்தை மாற்றும், அவனுடைய பிறவியை உயர்த்தும் உன்னதம்.

ஆனால், உணவின்றி ஞானம் ஏற்கப்படமுடியாது.

பசியுள்ளவனுக்கு உபதேசம் கொடுக்க முடியாது.

அவன் பசியைத் தீர்த்து வைக்கவேண்டும்… அதன் பின்பே அறிவும் பூக்கும்.

“அந்நிய பசியைத் தீர்த்திடுவோர்” 

இங்கே தான் சுழன்று திரியும் பிண்டத்தின் நுட்பமான பொது உணர்வு!

“நான்” என்ற சுயநலம் விலகி, “அவன்” என்ற பிறர்ப் பசி நம்முள் இடம் பெற்றால்,

நாம் தானாகவே **இறைவனின் கரமாக** மாறுகிறோம்.

பசியுள்ளவன் யாராக இருந்தாலும்,

அவன் பசியை உணர்ந்தவன் தான் உண்மையான “பகவான்”.

“ஆனந்தம் அளிக்கும் தெய்வமே”

இந்த உலகில் உணவளித்த பின் பசியைக் கண்ட புன்னகை…

அது எல்லா தெய்வ வழிபாடுகளிலும் காண முடியாத ஒரு ஆனந்தம்!

அந்த தருணத்தில் மனிதன் தன் மனிதநேய எல்லைகளைத் தாண்டி, பரமாத்மாவாக மாறுகிறான்.

தத்துவ சாரம்:

பசிக்கு உணவளிப்பது ஒரு செயல் அல்ல – அது ஒரு தவம்.

பசியைக் கண்டுகொள்வது ஒரு கருணை அல்ல – அது ஒரு தெய்வீக அனுபவம்.

பசியைத் தீர்ப்பவன், தெய்வத்திடம் நின்று வணங்கும் இல்லையெனில்  தெய்வமாகவே வர்ணிக்கப்படுகிறான்.

மூச்சாகும் வார்த்தை:

"பசிக்கின்றவனை உணர்ந்த தருணமே – பரம புனிதம்!”

“அவனது தேகம் மனிதனாக இருந்தாலும், அவன் செயல்களில்y இறைவன் வாழ்கிறான்!”